Za każdym zlotem na ziemię, zapominam nie lecieć.

„Nazywam się Milijon - bo za miliony kocham i cierpię katusze"

Zgon

Orzeźwił mnie chłód wieczoru północnego,
Co o pomstę wołał pola i lasy nieprzemierzone.
Upijałam się zachodem słońca, a jak sarna błądziłam
Między drzewami, w ustronie biegłam, by nie zginąć.
Południa wysuszyły mnie do kości
Panoszących się po polanach zapomnienia.
Dusza wyprana w gniewie opadła niczym mgła,
Wypuściły ją w świat pieśni wschodnich promieni,
I tak oto noc wypełniła mnie po krańce.

Niedotlenienie

Nerwy mnie nie puszczają,

Jestem ich niewolnicą.

Zęby się zaciskają,

Myśli spływają krynicą. 

Słyszę szum i ślepnę powoli. 

Nietknięta siedzę na ziemi, 

Myślę o tobie w cichej agonii, 

Koło mnie nikt nie siedzi. 

Nie wołam, bo nie umiem, 

Wstaję nieznacznie, siadam raz jeszcze

Ciasno mi we mnie, a się gubię. 

Klinują mnie dreszcze. 

Brak mi tlenu. Drętwieję, 

Przepaść otwiera mi ręce, 

Próżnia woła tak pięknie. 

Dostaję skrzydeł. Lecę, lecę.