Paranoja

Pałac urojeń stroję 
W najnowsze zasłony 
By nikt nie miał wstępu
Im ciaśniej tym lepiej
Montuję schody i pnę się 
Ku paranoi 
By na samym szczycie spaść
I utonąć w bezdennej 
Otchłani nieopamiętania

Chciałam być wiatrem

Chciałam być wiatrem,

Słodkim powiewem szczęścia.

Jestem huraganem niespójnych myśli,

Sztormem na morzu niespokojnych emocji.

Tak, to ja przywiodłam burzę

Na pustkowie egzystencji.

Teraz wiję się spazmach bólu,

Porażona prądem nienawiści.

/Ćma.

To łzy czy woda

To łzy czy woda

Gdy strumienie liżą moje ciało

Parzą czule każdy centymetr jego bólu

To łzy czy woda

Ten szum co zagłusza ciszę

Moje oczy wprowadza w obłęd

To łzy czy woda 

Choć to bez znaczenia

Tak naprawdę

Już nic nie oczyszcza

/Ćma.

Żebyś(cie)

Że ta młodość pospolita

Tak banalna jest i zrozumiała

Jesteś jeszcze mała

Ciebie po głowie trzeba głaskać

Żebyś nie uciekała nam za daleko

Tymi myślami

Złymi myślami co jak bagno

Wciągają cię

Jak opary gazu duszą

Twoją bawią się bezwzględnie

A to jako pożar

Spala cię doszczętnie

Zostawiając popiół

Popiół tylko

Rozwiany przez wiatr

Im w oczy

Więc dalej nie widzą

A moje nadal płaczą

ćmy

W mojej głowie kosmos,

W mojej głowie ćmy, 

Nie idę prosto, idę

Za ćmą, w dym.

/Ćma.

Wspomnienia z podróży nad światy niespełnione

Chwilę radości zakropiłam łzami,
Nie ma po niej śladu.
Kieliszek wciąż błyszczy szminką,
Sukienka afiszuje się plamą po winie.
Wczoraj podróżowałam.
O szóstej rano nad morzem
Powietrze pachniało smutkiem.
Spotkałam tam boga.
Wspominał życie,
Upicie i dym,
Bo widział mnie
Chyba z dziś.
Opowiadał o dziecku
I jego chorej matce
I jego zabawie
W bycie człowiekiem,
O jego oczach
I o przygodzie
Na łonie fałszu,
Płaczu,
A nawet o planie
Na przeżycie.
O jego walce
Na polu złudzeń,
Straceń
I niespełnionych ambicji.

Co się stało

piękno tuli oko

jakby pocieszyć chciało duszę

zakrywam się skromnie

by nie paść ofiarą przekleństwa

skołatana drżąca twarz 

chciałaby wyrazić kilka słów

błagać o jeszcze

lecz piękno nie słucha

wymiana osłupiałych spojrzeń

zdawkowe pożegnanie

piękno uciekło

/Ćma.

Marzenia bezsenne

Gwiazdy na niebie uśmiechają się,

Patrząc mi w oczy namiętnie.

Ja, leżąc na małej łódce

Pod kocem ciemnoniebieskim,

Marznę i omdlewam w nieśnie.

Sól poraniła kąciki ust,

Których już nikt nie pocałuje.

Przygryzając wargi mam nadzieję,

Że zginą one w bezbrzeżnej topieli smutków.

Zwarcie

Przecięte nerwy, zwarcie.

Paraliż naciąga na twarz białe ślepia,

Tak nieczułe, okrutne.

Palce wygięte, ramiona zranione,

Osty słów wypalają tkanki.

Wyładowanie.

Zielona przestrzeń i szorstkość w ustach.

Już błogość, miękkość.

A ten obłok, co głaszcze moje wnętrze,

Niech udusi mnie na wieczność.