Tylko jedno

Tylko jedno, co przetrwało,

Tylko jedno zapomniane.

To, czego jest za mało,

Zostało z serca wyrwane.

Jedyne prawdziwe i ciche,

Co przywleka dziś samotność,

W kilku ruchach całe życie,

Które pokazały mi prostą.

Zapodziałeś się, najdroższy,

A sama na tym krześle

Siedzę, wypisując listy,

Zapomniawszy, że to nie wrzesień.

Teraz tylko do siebie,

Bo nie ma komu czytać,

Mogę napisać prawdę,

O którą nikt nie chce zapytać.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"

Zimne ściany psychiatryka

Jak w zimnych ścianach psychiatryka

Krzyk wydaje się szeptem

Czy jedno z drugiego wynika

Nie wiem nie jestem pewien

Samo gardło już zdarte

Pęknięte mury zdartych tapet

Zdartych sumień i tego

Co od dawna znam na pamięć

Niech mnie na czas zastanie

Walka o boskie skaranie

W której samemu sobie

Popełnię ranę na ranie

Wiruję w kole co się zamyka

Za krawędź nadal nie wybiegłem

Jak w zimnych ścianach psychiatryka

Stykam się z niemym niebem

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"

00:03

Ludzie zawsze woleli żyć w nieświadomości.

Spali spokojnie, bez dźwięku tykającego zegara w pokoju obok, bez płynącego statkiem życia czasu, bez podmuchów wiatru popychającego żagle.

Mimo to, tonęli... i nadal toną.

Stoją po pas w oceanie niewiedzy, szybko parujących chwil i momentów z życia, o których prędko zapomną.

Tylko niektórzy leżą dziś o północy i nie słyszą nic ogłuszeni własnymi myślami, ogłupieni tym, co wiedzą.

Tylko niektórzy w wyobrażeniach spacerują o tej porze boso po lesie, badając drzewa i upewniając się, czy są w stanie oddychać.

Czy nie umarły od nadmiaru pochłoniętych animozji, od milionów głosów zapisanych w echu.

Jedynie nieliczni leżą dziś o północy, malują palcem szczęście w runie i czytają dziennik lasu swojego ja.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"

Nie w porę

Marnością się zwiesz,

Człowieku wartościowy,

Coś góry przeniósł

I jedną sosnę najwyższą.

Ta była drzewem ponad drzewa,

Ponad ciebie, coś łzami

Płacił za każdy centymetr

Przebyty w jej imię.

Za każdy owoc wydany przez nią,

Dający soki życia dla ciebie marnego.

Szedłeś w jej dobru, wędrówkę odbyłeś

U jej twardego boku,

By zderzyć się z dębem walecznym u szczytu,

Zdrowym i samowystarczalnym.

Nie w porę, kochana!

Nie dziś sił miało mi zabraknąć.

Nie dziś duszę wyzionąć miałem

U stóp tego jedynego.

Żegnaj, najmilsza,

Córo lasu i nieba.

Marnością się stałem,

Marnością umrę.

Choć tlenem wyżyłem,

Zwiędnę na wieki.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"

Mogłabym

Dziewiętnasta trzydzieści dwa tego roku

Jest gorzka jak herbata, którą piję codziennie.

Mogłabym pić czas, mierząc litry upływającej herbaty,

Wolę jednak zostawić połowę dla kogoś innego.

Dla kogoś ważnego lub nieważkiego.

Jedną drugą przeznaczyć na nieświadomą nieprzytomność.

Poczęstuj się.

Zapraszam cię na czas, więc wypij za mnie.

Jutro zaparzę znowu, jesteś mile widziany.

Na pewno znowu utonę lub popłynę na cyferblacie

Rzeką gorącej herbaty.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"