Afirmacja

Robak krąży w błędnym kole,

W które wrzucił go człowiek

O szatańskich oczach 

I krwistych dłoniach.

Zmieniło się spojrzenie świata

Na człowieczego robaka,

I nic nie byłoby dziwotą,

Gdyby człowiek nie zrobaczał.

Larwy rozchodzą się w każdą stronę:

Narodzin i śmierci, 

Radości i autodestrukcji, 

Objawiając największą patologię życia. 

Każdy człowiek jest cieniem słońca,

Które nie powinno wschodzić. 

Robak afirmuje świat cieni, 

Tak się cierpi za dobro.

We're not people.

Przedkłopotanie

Daleko zwracam spojrzenie

Bo oddać chcę je za darmo

Gdyby tak świat złożyć lub zagiąć 

Lub stanąć rozerwać rzucić o ziemię 

Za szybko zrozumiem za łatwo

Niewydarzenie moje przelałem na życie

Którego linie wyryłem w kościach na szczycie

Żałości co wita mnie rano

Smołę zmieszaną z lawą wypiję

Przetrwam przemilczę zagoję

Wzruszą się acz ramiona moje

Gdy czarną godzinę zegar wybije

Szaleństwo

Patrzę w lustro i widzę szaleństwo.

Moje zwierciadła pękają w rytm

Ucisków skrzypiącego zamętu.

Oczodoły krwawią,

Próbując oczyścić plamy żółci,

Którą wyplułeś na moje serce.

Niepokój splata mi nerwy.

Wyciskam sok ze zwiędłego owocu,

Spijam resztki spragniona słodyczy.

To na nic.

Dopuść lub odpuść
Zawroty głowy,

Zatrucie nieuleczalnie chore.

Za każdym zlotem na ziemię, zapominam nie lecieć.

„Nazywam się Milijon - bo za miliony kocham i cierpię katusze"

Zgon

Orzeźwił mnie chłód wieczoru północnego,
Co o pomstę wołał pola i lasy nieprzemierzone.
Upijałam się zachodem słońca, a jak sarna błądziłam
Między drzewami, w ustronie biegłam, by nie zginąć.
Południa wysuszyły mnie do kości
Panoszących się po polanach zapomnienia.
Dusza wyprana w gniewie opadła niczym mgła,
Wypuściły ją w świat pieśni wschodnich promieni,
I tak oto noc wypełniła mnie po krańce.

Niedotlenienie

Nerwy mnie nie puszczają,

Jestem ich niewolnicą.

Zęby się zaciskają,

Myśli spływają krynicą. 

Słyszę szum i ślepnę powoli. 

Nietknięta siedzę na ziemi, 

Myślę o tobie w cichej agonii, 

Koło mnie nikt nie siedzi. 

Nie wołam, bo nie umiem, 

Wstaję nieznacznie, siadam raz jeszcze

Ciasno mi we mnie, a się gubię. 

Klinują mnie dreszcze. 

Brak mi tlenu. Drętwieję, 

Przepaść otwiera mi ręce, 

Próżnia woła tak pięknie. 

Dostaję skrzydeł. Lecę, lecę.

introwertyzm obłoków zastanych

błękitna poświata świata
zapadła w sen mało czujny.
opary jej oddechu zastały się,
oczekując powrotu  ptactwa
u wrót chłodnej jesieni.

niedoczekanie.

nieznacznie zagęszczają się
bez wiary na promienie.
skryte w sobie,
nie chcą widzieć sosen i świerków
depresyjnie pasywnych.
niech śpią.
zbudzi je przebiśnieg
naiwnie ożywający
w odupalnym przymrozie

"Czemuż tak się dziać musi, że to, co stanowi szczęście człowieka, przemienia się w krynicę jego niedoli?"

Johann Wolfgang Goethe - "Cierpienia młodego Wertera"

Dziś jesteśmy w tym razem

Też tam stałeś samotny i nieszczęśliwy

I gdy zamykam oczy, widzę ciebie smutnego,

Przecinającego pokrzywy wspomnień.

Na ziemi wilgotnej od łez,

Wyrosły po sam brzuch 

Całowany przez Nią we wspólnym zaciszu.

Też tam stałeś bezradny i zagubiony,

A twoje spojrzenie wlepione we mnie 

Przeszyło moje rozdarte serce.

Teraz oboje płaczemy.

Pod jednym drzewem krzyczymy do świata, 

O powrót w zieleń na drogę utartą.

Pożegnalna

-Chciałbym choć na chwilę zasnąć;

Chyba przecież stać mnie na to.

-Chyba przecież da się zaszyć

W kącie własnej wyobraźni. 

-Wyobraźnia mnie przytłacza

Nie mam już do czego wracać. 

-Przygnębiony jesteś nieco. 

Niech cię smutki już nie męczą. 

Przecież wino masz tu całe 

Jutro ich nie będzie wcale. 

-Pleciesz brednie jak co wieczór.

Chciałem tylko poczuć w sercu

Czy kochanym zostać mogę. 

O niepewne deski powinąłem nogę...

-Daj już spokój, głupie dziecko. 

Ta godzina jest zdradziecką.

-Ta godzina jest jedyną,

W której skończyć mi przybyło. 

-O kochane, o najdroższe... 

Co cię tak okropnie trwożyć może? 

-Trwoży mnie ten uśmiech stworny

Co go widać na wsze strony...

Nie rozumiem już umysłu,

Co chce śmierć ubrać w cudzysłów. 

-To są bzdury, ciało drogie. 

Więc próbuję im zapobiec. 

Bo cię jeszcze zepchną w czeluść, 

Abyś tam cierpiał za wielu. 

-Nie zrozumiesz męki duszy, 

Która musi ciału służyć. 

Tylko ona jest oddana

Wiecznej śmierci swego pana.

Będzie więdła razem mną, 

W miejscu porośniętym knieją, 

Aż sam nie otulę drzewa,

Co o końcu będzie śpiewał. 

Może jeszcze, jeśli zdążę, 

Ucałuję wielki korzeń,

Zbliżę się bez straty czasu, 

Aby stać się częścią lasu.

Wtedy już mnie nie obudzisz, 

O umyśle tak obłudny...

Nieznośna ciężkość bytu

Zaglądając w ciemności jej serca, nie usłyszysz słowa "tęsknię". Bliska dusza oddaliła się na setki kilometrów od kuriozum twojego umysłu. 
"A wszystko po to, by być bliżej..." 
Wszystko po to, by być dalej. 
Zawiśnij na drzewie niepewności, a być może wskrzesi cię kiedyś własny płacz. Utoń we mgle... Może ujrzysz światło, które pokaże ci wieczny mrok. 



zdjęcie nieautorskie

"- Większość ludzi kocha motyle i nie znosi ciem [...] Ale ćmy są... ciekawsze, bardziej zajmujące. 
- Są destruktywne. 
- Niektóre tak, nawet bardzo wiele, ale każda z nich żyje na swój sposób. Tak jak my. [...] Istnieje ćma, właściwie nawet kilka gatunków, która żywi się wyłącznie łzami. [...] Słowo <ćma> oznacza również ciemność, mrok, destrukcję..."

~ Thomas Harris - "Milczenie owiec" 

Bibliografie

Najpierw dni układają się w śmieszny dramat,

Później miesiące piszą pamiętnik,

A gdy mijają lata, moje plecy krwawią pod literami piekącego blurbu. 

Nie jestem księgą.

Jestem otwartym brudnopisem rzuconym pod piec.

Marginesem w zeszycie od anatomii,

Bazgrołem na kartce swojego życia.

Płowieję i słabnę.

Marnieję i żółknę.

Dniami, miesiącami, latami,

łzami, żalami.

Spuścizny

Topielczy uśmiech jeszcze nie utonął, 

Wciąż patrzę spod powierzchni straty.  

Rzucam pożywkę gawronom, 

Ukazującym pobliskie zaświaty. 

Chłód dotknął drętwych kości, 

Sparaliżował blade ciało,

Utknąłem w szlamie żałości,

Złożonego z pustostanów. 

Odór martwej bliskości

Zabił deskami wnętrze,

Ochłodził miejscowe duszności, 

I wciągnął zastane powietrze. 

Z dna wyczułem prąd, 

Jakby ktoś mnie przywoływał. 

To sumienia swąd,

Namacalnie mną pogrywał. 

Nie ocalę siebie, 

Pomyślałem w jednej chwili.  

A słyszałem znaki w niebie, 

Bym się nie pomylił. 

W wypaczonym zgniłym dole

Poszarpanym beznadzieją, 

Opadł na spróchniałym stole

Popiół ze mnie gęstą breją.

zdjęcie nieautorskie

"Było mi tak smutno, że myślałam,  iż z tego smutku umrę, a byłam gorsząco i bezsensownie żywa"

- Diane Setterfield

zdjęcie nieautorskie

"Jest coś takiego w słowach. We wprawnych rękach, zręcznie pokierowane biorą cię w niewolę. Owijają się jak pajęczyna wokół członków, a kiedy już cię tak spętają, że nie możesz się ruszyć, przebijają ci skórę, wnikają w krew, paraliżują myśli. W tobie odprawiają swoje czary."

-Diane Setterfield

Patrzę jak płonę, stojąc na szczycie ulepionym z tęsknoty i milionów zmartwień.

Jestem tylko cieniem, dymem. 

Moja dusza milczy uśpiona.

"5 sekund zbawienia i 5 sekund strachu

Pojedynek, który toczę na dachu wszystkich światów

A ziemia ukrywa pod drzewami dramaty

Bez rekompensaty ludzie oferują tylko straty"

krzyk boli najgłośniej

Nie mnie pod jaworem

Nie mnie pod jaworem otulać będziesz,

a Wielką Panią zabierzesz pod skrzydła.

Wyciągniesz ręce, wszystkie osty zerwiesz,

a Wielka Pani uwije z nich sidła.

Wianek z listowia klonu upleciesz,

Kosz dzikich malin jej podarujesz.

W mojej duszy upłynie stulecie,

Ty swoją w dyby zakujesz. 

Dla Wielkiej Pani uśmiechu,

Urokliwego czaru jej głosu,

W spazmach wiecznego bezdechu

Zatracisz resztki losu.

A Wielka Pani zniknie w głębinie,

Czekając na mnie, duszność cię połknie.

Łzy zaczną ronić bogowie, boginie,

Gdy umrzesz pode mną, smutnym jaworem.

Płacząca

Z wierzbą płaczącą, siedząc w jej cieniu

Składam dłonie wznosząc wzrok. 

Otacza nas mrok,

Pochłania mgła, zatapia w zapomnieniu. 

Oddane burzom i sztormom, 

Rozchwianymi emocjami malujemy

szlaki. 

Łzy żłobią w jałowej ziemi strach, 

Karmiąc powietrze skażoną żałobą. 

Rozpaczą wyznaczamy drogę 

Dla podróżników wiecznej zimy. 

Za nami stłumione żalem korowody

Uciekają w dymiącą pożogę. 

Ostatnie promienie wieczoru 

Uchylają drzwi, zapraszając w otchłań. 

Czołgaj się, po linie w czeluść,

Przed tobą pochowane jutro.

Martwa przestrzeń, nagie ciała. 

Ciemność, ciężkość, senność...

Jej palce na mych włosach, 

Jej łzy na moich piersiach.

Kurniawa

"Kimże jesteśmy?

Dokąd zmierzamy? 

My nie marzniemy,

My zamarzamy!"

Mors dicit

Jeszcze zaczekaj. 

Wcale ci się nie spieszy, po prostu liczysz czas

Jakby był obliczalny.

Ziarnko do ziarnka, źdźbło do źdźbła. 

Na żniwa - nie ta pora

Jeszcze słońce dobrze nie wzeszło,

Chodzisz jak zaćmiona. 

Łamie mnie w krzyżu, bolą mnie kości 

Od wyginania się ze śmiechu i patrzenia ci w oczy.

Nigdy mi się to nie znudzi!

Plony podlewasz słoną wodą,

Jakby miały wzejść prędzej,

Sztylety składasz na bok, 

Żeby zjadła je rdza.

Ciebie pożarła już dawno,

Takich rzucamy w pola 

(gdzie bliżej).

Niech kołyszą się na wietrze.

W końcu złapię je po drodze,

Idąc ścieżką uściełaną kwiatami-

Prosto do twojego truchła.

*2*

Beznamiętnie mnie przywarto

Do mokrej boazerii głuchego spektaklu.

Bez odzewu mnie pozostawiono 

Na pastwę ślepych robaków.

Powietrze pachnie deszczem, 

Chmury schodzą na ziemię.

Już tylko popiół za wiatrem goni

W wyścigu o sympatię ciepłej gleby.

Całuję spróchniałe drewno w geście poddania.

Tak długo Cię szukałam,

A pozostały mi głuche podszepty 

Rodzące ciszę po burzy.

Spójrz na motyla,

Mówią mi złowrogie drzewa.

A mi smutno i głupio mi,

Że nie jestem jak on,

Chociaż miałam być nim.

Ramię w ramię ulatywałam ponad konary

I śpiewałam właśnie z nim,

Aby spaść na skrzydła, przełamać się wpół.

mask

Antydepresanty

Dla smutków piszę

Dla nich śpiewam

Dla smutków się śmieję

Wiem co lubią

Z nimi idę przez życie

Trzymają mnie kurczowo

Za rękę

Za duszę i gardło 

Dlatego się śmieję

Co jeszcze?

Śpiewam 

Dla nich to wszystko 

Piję wino 

Za nie do dna

Wznieśmy toast 

Później skaczmy wszyscy 

Z radości 

„Przepraszam.

Przepraszam oznacza, ze czujesz pulsowanie czyjegoś bólu tak samo, jak odczuwasz własny. Kiedy wypowiadasz to słowo, to jakbyś część tego bólu brał na siebie. Przepraszam nas ze sobą wiąże. Przepraszam wiele znaczy. Oznacza zasypanie dołu, oddanie długu. Przepraszam oznacza smutek, tak jak świadomość występku. Czasami przepraszam to użalanie się nad sobą. Ale w przepraszam nie chodzi o ciebie tylko o innych. Oni je przyjmą albo pozostawią. Przepraszam oznacza, ze się otwierasz. Że można cię przygarnąć albo ośmieszyć, albo się na tobie odegrać. Przepraszam jest błaganiem o wybaczenie, bo metronom dobrego serca się nie uspokoi, dopóki sprawy nie ułożą się zgodnie z poczuciem prawdy i sprawiedliwości. Przepraszam nie odwróci biegu wydarzeń, ale popchnie je we właściwym kierunku. Przepraszam jest mostem przerzuconym nad przepaścią. Jest sakramentem, podarunkiem. Jest darem.”

- Craig Silvey 

*1*

Igram ze światłem,

Tańczę z ogniem walca.

Powiewam do cieni,

Łapią mnie w locie.

A ja się wyrywam.

Lecę jeszcze wyżej, już nic mnie nie trzyma. 

Porywam iskry, niech wskażą mi drogę.

Już nie nadążam za samą sobą.

Rozżarzone skrzydła schładzam o korę

Łapię oddech i podążam ku blasku

Tak prędko mi do celu, 

Którego nie znam.

Którego nie widzę;

Duch Słońca prowadzi mnie w mrok,

Okadza zmrożone serce.

Nie wiem, gdzie jestem.

Bez opamiętania brnę w ciemność.

Pomyliłam kierunki,

Zgubiłam sprzymierzeńca. 

Na tej linii noc wyręcza dzień...

Wilk zawsze przychodzi niezapowiedzianie, pożera nam serca i popija mlekiem, którym wciąż zaprawiamy dusze.

Ciemna strona bieli

Spotkałam cię wczoraj

Mówiłaś słowami niewyraźnymi 

Niesłyszalnymi z krańca najwyższego stopnia

Na którym tak bezwiednie stałaś

Opowiadałaś o sobie swoim spojrzeniem 

Krzyczały o tobie twe włosy roztargnione

W kontraście śpiewały mi te motyle

Skąd one się wzięły zapytałam 

Tylko ręce rozłożyłaś w niezrozumieniu 

Tacy jak ja w pył się obracają

Ty namiętnie w nim tańczyłaś 

Oplatałaś nogami pomarańczową poświatę

Twojego mętnego świata

Brudnobiałej koszuli - obrazu życia i śmierci

Szkicu nowej przystani i pułapki 

Znalezionej w opuszczonym runie leśnym

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"

Zapisek

Poznałam Cię tak silnie, pokochałam jeszcze bardziej. 

Chciałam napisać, że już mi nie grozisz,

Ale ten czas dla mnie minął.

Naplułaś na mnie i pogrzebałaś w swoim brudzie.

Nie powiem już: "zadzwoń do mnie czasem".

Chyba przestałam pragnąć Twojej bliskości,

Bo za bardzo poddałam się jej wcześniej.

Ręka, którą trzymałaś jeszcze rok temu drży z niepokojem...

Pamiętam jeszcze spokój.

Norma była moją siostrą, harmonia, zdaje się, matką,

A wszystkie krople deszczu naszym błogosławieństwem.

Kiedyś pragnęłam pisać ody do Ciebie, dziś popełniam łzawe zapiski.


Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna storna bieli"

Spotęgować ciszę, odbić ją echem.

Nocne eskapady

Powiedz mi jak długo jeszcze będzie trwało

Spojrzenie utkwione w bladej twarzy przyszłości

Jak długo będę znosić noce szepczące groźnie o jutrze

Niepewnym jak to że ci wystarczę

Powiedz mi jedno i nie to samo

Chcę czuć cię na duszy więc dotknij jej tak jak na początku

Nie bój się że poczuję mocniej

Przecież mnie znasz

Poznawaj mnie bardziej i nie kreuj dla nich jutra

Bez słów kochaj ciało które ciałem być by nie chciało

Tak wiele tu mnie i chyba coś usiadło na moim sercu

Tak mało przeżyłam tak mało wiem

Tak głęboko czuję dzisiejszą pełnię

I znowu noc do mnie coś szepcze

Te gromkie szepty źle wróżą i nawet nie wiesz jak sporo tu ciebie

Gwiazdy ślą mi pocałunki a księżyc cicho śpiewa w rytm tańczących myśli

Trudno się nie oparzyć o to szalone ognisko które rozpalasz we mnie

Traktuję je zatem chłodnym realizmem i zasiadam rankiem w fotelu

Rozmyślając o niepowróceniu z tej nocnej eskapady

Wiersz pochodzi ze zbioru: „Ciemna strona bieli"

Dygresja

Ktoś dziś komuś czegoś nie oddał...

Nie żałował, nie podziękował.

Ze wszystkich zaklęć tylko poprosił,

Później przeklął tylko.

Teraz już na nic się zanosi...

Ktoś właśnie zniknął.

Magia uleciała,

Zwyczaj przepadł jak dwa złote,

Po zmroku unosi się para z kubka

W głuchym kącie czyjejś głowy.

Kawa wystygła, minęło pół nocy

Bez cichych westcheń utkanych z czułości,

Bukietów słów rzucanych na pościel,

Szeptów, że nigdy nie będzie tak dobrze.

Księżyc z wolna prawie przygasa,

To chyba pora na sen.

Jedna i druga emocja opadła,

Ręce i głowa też.

Już dzień.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"

Nie żałuj

Cisza jak bezmiar ogarnęła wszechwieczność

Duszy człowieka, co błądzi, gdy upada.

Na nieszczęściu ustała dusza jego,

Jak żal za grzechy, gdy nadchodzi zagłada.

Co nieistotne, to nieważne, bo pewne.

Już półmrok przysłania resztki marzeń,

A na ulicy ze świecą okraszoną srebrem

Śpiewam żałośnie pożegnalną serenadę.

Ile zabrałem, czego nie dałem...

Jak długo po śmierci na świecie

Będą płakać, że nie zostałem.

Nie ja wybrałem, czy jeszcze nie wiecie?

Noc zawita, dzień na zawsze się skończy,

Nadziei straceńcem jestem okazem.

A ty zaśniesz tej nocy spokojny

Z lepszego jutra obrazem.

Tyle czasu jeszcze, tak wiele przed tobą,

Powie ci dzisiaj każdy.

Nie bądź odważny, mnie też to mówiono,

Więc trzymaj się tylko jednej prawdy.

Na koniec piosenki, powodzenia na drodze,

Uścisk dłoni i całus w czoło.

Nie żałuj tego, co się stało do teraz,

Ani jak wiele zdarzyć się mogło.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"

Żegnam się z domem

A dziś skąpana w czerni...

Wszystkie wdowy się śmieją,

Skinieniem palca

Zachęcają do tańca.

Już płonie w ich oczach

Pełen żaru ogień.

Do następnego kręgu stopień,

Do bram grzechu kipieli.

To co w duszy im płonie,

Nie ujrzy nieba,

Gdy słów zegar

Upada im na dłonie.

Już się nie boję,

Biorę ostatni oddech

I z ostatnią sekwencją

Żegnam się z domem.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"