Tylko jedno

Tylko jedno, co przetrwało,

Tylko jedno zapomniane.

To, czego jest za mało,

Zostało z serca wyrwane.

Jedyne prawdziwe i ciche,

Co przywleka dziś samotność,

W kilku ruchach całe życie,

Które pokazały mi prostą.

Zapodziałeś się, najdroższy,

A sama na tym krześle

Siedzę, wypisując listy,

Zapomniawszy, że to nie wrzesień.

Teraz tylko do siebie,

Bo nie ma komu czytać,

Mogę napisać prawdę,

O którą nikt nie chce zapytać.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"

Zimne ściany psychiatryka

Jak w zimnych ścianach psychiatryka

Krzyk wydaje się szeptem

Czy jedno z drugiego wynika

Nie wiem nie jestem pewien

Samo gardło już zdarte

Pęknięte mury zdartych tapet

Zdartych sumień i tego

Co od dawna znam na pamięć

Niech mnie na czas zastanie

Walka o boskie skaranie

W której samemu sobie

Popełnię ranę na ranie

Wiruję w kole co się zamyka

Za krawędź nadal nie wybiegłem

Jak w zimnych ścianach psychiatryka

Stykam się z niemym niebem

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"

00:03

Ludzie zawsze woleli żyć w nieświadomości.

Spali spokojnie, bez dźwięku tykającego zegara w pokoju obok, bez płynącego statkiem życia czasu, bez podmuchów wiatru popychającego żagle.

Mimo to, tonęli... i nadal toną.

Stoją po pas w oceanie niewiedzy, szybko parujących chwil i momentów z życia, o których prędko zapomną.

Tylko niektórzy leżą dziś o północy i nie słyszą nic ogłuszeni własnymi myślami, ogłupieni tym, co wiedzą.

Tylko niektórzy w wyobrażeniach spacerują o tej porze boso po lesie, badając drzewa i upewniając się, czy są w stanie oddychać.

Czy nie umarły od nadmiaru pochłoniętych animozji, od milionów głosów zapisanych w echu.

Jedynie nieliczni leżą dziś o północy, malują palcem szczęście w runie i czytają dziennik lasu swojego ja.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"

Nie w porę

Marnością się zwiesz,

Człowieku wartościowy,

Coś góry przeniósł

I jedną sosnę najwyższą.

Ta była drzewem ponad drzewa,

Ponad ciebie, coś łzami

Płacił za każdy centymetr

Przebyty w jej imię.

Za każdy owoc wydany przez nią,

Dający soki życia dla ciebie marnego.

Szedłeś w jej dobru, wędrówkę odbyłeś

U jej twardego boku,

By zderzyć się z dębem walecznym u szczytu,

Zdrowym i samowystarczalnym.

Nie w porę, kochana!

Nie dziś sił miało mi zabraknąć.

Nie dziś duszę wyzionąć miałem

U stóp tego jedynego.

Żegnaj, najmilsza,

Córo lasu i nieba.

Marnością się stałem,

Marnością umrę.

Choć tlenem wyżyłem,

Zwiędnę na wieki.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"

Mogłabym

Dziewiętnasta trzydzieści dwa tego roku

Jest gorzka jak herbata, którą piję codziennie.

Mogłabym pić czas, mierząc litry upływającej herbaty,

Wolę jednak zostawić połowę dla kogoś innego.

Dla kogoś ważnego lub nieważkiego.

Jedną drugą przeznaczyć na nieświadomą nieprzytomność.

Poczęstuj się.

Zapraszam cię na czas, więc wypij za mnie.

Jutro zaparzę znowu, jesteś mile widziany.

Na pewno znowu utonę lub popłynę na cyferblacie

Rzeką gorącej herbaty.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"

Za jesień

Wypij za jesień.

Upij się wrześniowym deszczem,

Rzuć w kałużę kryształowy kielich.

Przeskocz ją i idź w diamentową mgłę,

Niech nikt cię nie widzi, niech nikt cię nie słyszy.

Co wydawało się snem, niech stanie się snem,

Schowaj perłową łzę pod kapeluszowy cień.

Zwęglone dni spal w ognistym stosie liści,

Popiołem posyp głowę,

Ale idź, ty dalej idź.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"

Zapytaj ją, jak czuje się bez nich.

Niekończąca się opowieść

Imię diabła nosi

Niekończąca się opowieść,

Twoim imieniem się zwie

Okrutna księga miłości.

Niewysoko sięgałam,

Aby dotknąć jej, mieć ją,

A gdy już zdobyłam

Okazała się śmiercią.

Tylko kilka stron przewróconych,

Zdaje się,

Do góry nogami,

By świat mógł zawirować

I runąć pod moimi stopami.

Nie o taki koniec prosiłam,

Byłam cierpliwa do czasu.

Spokojem pokonałam siebie,

Choć to nie koniec dramatu

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"

Pytasz o Księżyc? Może po prostu jest już przyzwyczajony do wędrówek, podczas których przenika dusze wielu straceńców. Może sam jest straceńcem, dlatego w nocy nie pozwala zasnąć innym, ziemskim księżycom. 
Zapewne rozmawia z nimi o gwiazdach przylepionych do nocnego nieba na ślinę, o tej najjaśniejszej, w której cieniu chowa się od miliardów lat.

Między niebem a piekłem

Między niebem a piekłem wyrósł las,

Którym podążam przez wieki,

Szukając schronienia.

Szukając spokoju,

Traconego równomiernie

Latami, dniami i nocami.

Zagubionego w korzeniach drzew

Przez nocne wycia wilków,

Przez strach przed uprowadzeniem w nieznane.

Niech mnie serce nie myli,

Niech mnie rozum nie opuszcza.

Niech poprowadzą mnie szlaki do źródła,

Nie stado ciągnące ze wszystkich stron,

Rozpruwające ciało, duszę i serce.

Jeszcze nim wstanie świt,

Rozsieję ziarno prawdy dla nas, niezdobytych.

Pozdrawiam lipy rzucające cień kłamstwa na resztę,

Mrok pozorów, nie do końca odkrytych.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli".

Mówią

Nadejdzie z czasem, podobno,

Przyjdzie zdwojona.

Zapuka do drzwi już jutro,

Nie zapytam, kto tam.

Mówią, że zjawi się już niedługo,

Mówią, choć nic nie czują.

I mimo że prawie nigdy nie jest za późno,

Dziś czuję, że wyglądam na próżno.

Nie czekam już, nie czekam wcale.

Robię pierwszy ruch,

Nim porwą mnie fale rozkrzyczanych gardeł.

Nim poniosą jeszcze dalej, złamią kolejną tamę.

Jednak wciąż mówią,

Mówią, że czują, że współczują.

Ich żal mnie nie wzrusza,

Moja dusza jak gardła ich jest przetarta.

Słuchajcie wszyscy, nie krzyczcie zawzięcie.

Tak, zapuka do drzwi już jutro,

A ja nie zapytam, kto tam.

Nie czekam przecież, nazajutrz będę na następnym zakręcie.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"

Smutny wiersz

Pozostaje tylko to, co nieznane.

Wciąż się zastanawiam,

O co prosisz Boga w nocy,

O czym myślisz nad ranem.

Kim jestem dla ciebie naprawdę.

Nie tylko tutaj, gdzie wszystko płynie,

Gdzie nie ma dziś, wczoraj ni jutra,

A uśmiech przydarza się fartem.

Bo ja bywam, a nie jestem,

Istnieję, a nie żyję,

Bo to, co żyje, jest smutnym żartem.

Kpiną, która wciąż pachnie tym miejscem.

Pachnie tobą i mną,

Wietrzeje pomału, gdy idzie w niepamięć.

Zostaję przy tej uliczce, ślepej jak miłość -

Niekończąca się opowieść.

Wita mnie, gdy rano nastaje,

Wita chłodnym powitaniem...

A gdy otwieram oczy,

Widzę tylko to, co nieznane.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli".

Imponderabilia

Gdy powieki stają się cięższe

Czuję lekkość egzystencji,

Niczym moje niespłoszone,

Nienaruszone myśli jak spokój.

Jak ukojenie czuję

Dotyk miękkiej pościeli

Muskającej finezyjnie moje ciało.

Jestem gotów.

Jesteśmy gotowi.

Oddajmy się tej błogości

Raz na teraz,

Niech chwila nas złapie.

Zamknijmy oczy szeroko.

Otworzą nam się

Bramy do światów obcych,

Tak odległych aż nienamacalnych.

Budzi mnie

Zaplątana w me włosy enigma.

Ucieka daleko, jeszcze zanim

Zdążę uchylić okno.

Wypatruję jej, ale jeszcze wróci,

Jak to uczucie,

Rześkie niczym

Powietrze po burzy

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli".

W przeszłość

Kradnę wspomnienia.

Biorę po trochę,

Uśmiechem zdradliwym

Jak Twoje słowa

Pytam, czy mogę.

Prowadzisz mnie

Przez najciemniejsze zakamarki

Twojego życia.

Nie zatrzymujemy się,

Prowadź dalej...

Nagle stop.

Brak słów ogarnia mnie

I niemoc.

Uciekać gdzieś?

Jedynie w przeszłość,

Gdzie kilka lat

Już dawno stanęło.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli".

*04:13

Gotuje się

I dusi jedynie

Od nadmiaru myśli

Mój duchowy Hades

Gaszę myślenie

Ale nie światło

Gaszę nadzieję

Ale nie piekło

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli".

Prognoza uczuć

Zlodowaciałe serca osób

Nie dają nadziei nawet na dziś.

Oniemiała noc.

O tej porze już nie śpisz,

Pogłębiasz myśli,

Serce staje, lecz nie bez powodu.

Nic już nie smakuje tak samo,

A gorzki posmak wypełnia twoje wnętrze.

Bagienność i mgła.

Otwierasz się na deszcz,

Wyłaniasz z mentalnej markizy,

Żeby poczuć nie mniej, a bardziej

Pełną kwintesencję bólu.


Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli".

Czuję dreszcze

Czuję dreszcze.

Chłód przeszył me wnętrze,

Zaburzył emocjonalną równowagę w jednej chwili,

Gdy zmroził me serce w miejscu, w którym byli...

Dziś ich nie ma.

Pochłonęła ich ziemia,

Zabierając wnet myśli oraz spojrzenia...

Dziś mgła zagląda w to okno,

Oplata ludzi i drzewa,

Budzi mnie z marazmu, klepiąc po ramieniu

Chłód mnie zniszczył,

Chłód mnie odbuduje.

W nocy jednak wciąż odczuwam,

Że biomet nadal niekorzystny.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli".

Nic gorszego

Nie ma nic gorszego od nieświadomości,

Gdy sam nie stajesz się najgorszy.

Śpisz na twardej macie pozorów, 

Z rana budzi cię zimny afront w twarz.

A gdy wstajesz,

To na głowie.

I walczysz o ten dzień ułudy,

Będąc rozlanym na blacie realizmu.

Rzeczywistość zastąpiła próżnia dawno temu,

Pojmujesz to jak głuchoniemy.

Okłamany.

Za życia umarły.

Kreujesz swój świat, tego już nie ma.

Ludzi też nie ma, nie ma wartości,

Wyzbyto się uczuć, pozbyto myśli,

Twoją oazę wydzierają skały i chwasty.


Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli".

Między niebem a piekłem

Między niebem a piekłem wyrósł las,

Którym podążam przez wieki,

Szukając schronienia.

Szukając spokoju,

Traconego równomiernie

Latami, dniami i nocami.

Zagubionego w korzeniach drzew

Przez nocne wycia wilków,

Przez strach przed uprowadzeniem w nieznane.

Niech mnie serce nie myli,

Niech mnie rozum nie opuszcza.

Niech poprowadzą mnie szlaki do źródła,

Nie stado ciągnące ze wszystkich stron,

Rozpruwające ciało, duszę i serce.

Jeszcze nim wstanie świt,

Rozsieję ziarno prawdy dla nas, niezdobytych.

Pozdrawiam lipy rzucające cień kłamstwa na resztę,

Mrok pozorów, nie do końca odkrytych.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli".

Poznać człowieka

Jak się nauczyć

Żyć wśród martwych ciał

Których brudna krew

Spływa po mnie litrami

Jak poznać osobę

Nie patrząc jej w oczy

Nie podając ciężkiej ręki

W deficycie własnej tożsamości

Co ludzkie przestało być moje

Coś się kończy coś się zaczyna

Ta entropia nie ma końca

Jednocześnie dawno się skończyła

Patrz na nich jakbyś szukał

Słuchaj tylko i czekaj

Im więcej ludzi spotkasz

Tym mniej poznasz człowieka

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli".

Nocne eskapady

Powiedz mi jak długo jeszcze będzie trwało

Spojrzenie utkwione w bladej twarzy przyszłości

Jak długo będę znosić noce szepczące groźnie o jutrze

Niepewnym jak to że ci wystarczę

Powiedz mi jedno i nie to samo

Chcę czuć cię na duszy więc dotknij jej tak jak na początku

Nie bój się że poczuję mocniej

Przecież mnie znasz

Poznawaj mnie bardziej i nie kreuj dla nich jutra

Bez słów kochaj ciało które ciałem być by nie chciało

Tak wiele tu mnie i chyba coś usiadło na moim sercu

Tak mało przeżyłam tak mało wiem

Tak głęboko czuję dzisiejszą pełnię

I znowu noc do mnie coś szepcze

Te gromkie szepty źle wróżą i nawet nie wiesz jak sporo tu ciebie

Gwiazdy ślą mi pocałunki a księżyc cicho śpiewa w rytm tańczących myśli

Trudno się nie oparzyć o to szalone ognisko które rozpalasz we mnie

Traktuję je zatem chłodnym realizmem i zasiadam rankiem w fotelu

Rozmyślając o niepowróceniu z tej nocnej eskapady


Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli".

Mam oczy na skrzydłach

With me you invoke the dark

The Chosen.

Cisza jak bezmiar ogarnęła wszechwieczność.

Tylko jedno

Tylko jedno, co przetrwało,

Tylko jedno zapomniane.

To, czego jest za mało,

Zostało z serca wyrwane.

Jedyne prawdziwe i ciche,

Co przywleka dziś samotność,

W kilku ruchach całe życie,

Które pokazały mi prostą.

Zapodziałeś się, najdroższy,

A sama na tym krześle

Siedzę, wypisując listy,

Zapomniawszy, że to nie wrzesień.

Teraz tylko do siebie,

Bo nie ma komu czytać,

Mogę napisać prawdę,

O którą nikt nie chce zapytać.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli".

Antracyt

antracytowe niebo

antracytowy szal

antracytowy płaszcz

antracytowy humor

antracytowy spacer

antracytowe miasto

antracytowy deszcz

hebanowe wspomnienia

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"

Witaj.

Dobry wieczór.
Skoro się tutaj znalazłeś, zapewne szukasz swojego światła, którym się ogrzejesz. To miejsce może stać się również Twoim cichym zakątkiem, dlatego proszę, rozgość się.
Ten świat jest podróżą po amplitudach uczuć i emocji, zatem jeśli tylko zechcesz, możesz wsiąść do mojego przedziału. Nie zabraknie w nim zapachu lasu o zmroku czy nocnego wycia wilków, zimnego realizmu oraz kropel deszczu wybijających rytm o Twoje suche skrzydła.

Lećmy ku światłu księżyca...