Imponderabilia

Gdy powieki stają się cięższe

Czuję lekkość egzystencji,

Niczym moje niespłoszone,

Nienaruszone myśli jak spokój.

Jak ukojenie czuję

Dotyk miękkiej pościeli

Muskającej finezyjnie moje ciało.

Jestem gotów.

Jesteśmy gotowi.

Oddajmy się tej błogości

Raz na teraz,

Niech chwila nas złapie.

Zamknijmy oczy szeroko.

Otworzą nam się

Bramy do światów obcych,

Tak odległych aż nienamacalnych.

Budzi mnie

Zaplątana w me włosy enigma.

Ucieka daleko, jeszcze zanim

Zdążę uchylić okno.

Wypatruję jej, ale jeszcze wróci,

Jak to uczucie,

Rześkie niczym

Powietrze po burzy

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli".