Nie w porę

Marnością się zwiesz,

Człowieku wartościowy,

Coś góry przeniósł

I jedną sosnę najwyższą.

Ta była drzewem ponad drzewa,

Ponad ciebie, coś łzami

Płacił za każdy centymetr

Przebyty w jej imię.

Za każdy owoc wydany przez nią,

Dający soki życia dla ciebie marnego.

Szedłeś w jej dobru, wędrówkę odbyłeś

U jej twardego boku,

By zderzyć się z dębem walecznym u szczytu,

Zdrowym i samowystarczalnym.

Nie w porę, kochana!

Nie dziś sił miało mi zabraknąć.

Nie dziś duszę wyzionąć miałem

U stóp tego jedynego.

Żegnaj, najmilsza,

Córo lasu i nieba.

Marnością się stałem,

Marnością umrę.

Choć tlenem wyżyłem,

Zwiędnę na wieki.

Wiersz pochodzi ze zbioru: "Ciemna strona bieli"